سخنان زیبا و گهربار از امام علی (ع)

قناعت پیشه کردن، از عزت نفس است.
* احمق ترین خلق کسی است که خود را عاقلترین خلق بداند.
* آفت وقار و هیبت مرد، شوخی است.

* اگر چشم دل بینا نباشد، شنوائی گوش سودی ندهد.
* با نیکان بدی مکن، چه آنان را از نیکی باز می داری.
* بالاترین بخشش آن است که پیش از خواری خواستن باشد.
* با پدران خود نیکی رفتار کنید، تا پسرانتان به شما نیکی کنند.
* انسان در زیر زبان خویش پنهان است.
* انسان را پس از مرگ خانه ای نیست، مگر خانه ای که قبل از مرگ بنا کرده است.
* بد ترین رفیق کسی است که تو را به معصیت خدا تشویق کند.
* ترسو را توفیق و کامیابی محال است.
* پوزش طلبیدن نشان خردمندی است.
* به هر چیز در دنیا بیشتر انس داری، زیادتر از آن بترس.
* بلای آدمی در زبان اوست.
* کسی که در کار کوتاهی کند به غم و اندوه دچار می شود.
* کسی که خودخواهی و اسراف پیشه کند، از برتری و بزرگواری می افتد.
* بزرگوار کسی است که در کیفر بدی نیکی کند.
* مومن را شادی در جبین است و اندوه در دل.
* نادانی دردناک ترین دردهاست.
* هنگامی که هوس ها بر عقل چیره شوند، انسان به پرتگاه ها کشیده می شود.
* هیچ مالی پر فایده تر از عقل نیست.
* دانائی میراثی است شریف و گرامی.
* هر که مرا حرفی بیاموزد، مرا بنده خود گردانیده است.
* هر کس میدرود آنچه را میکارد و جزا می بیند آنچه را عمل می کند.
* خوبی سخن در کم گفتن است.
* دانشی که تو را اصلاح نکند، گمراهی است.
* هر شخص از خدا بترسد، ترسش از مردم کمتر می شود.
* سه کار شرم برنمی دارد: خدمت به مهمان، برخاستن از جا در برابر معلم و گرفتن حق خود.
* دین مرد خرد اوست، کسی که عقل ندارد، دین ندارد.
* رشکبر همیشه بیمار است.
* درباره آنچه از آن شناختی نداری، سخن مگوی.
* سینه عاقل، صندوق اسرارش می باشد.
* یا دانشمندی زبان دار و گویا باش و یا شنونده ای علم نگهدار، مبادا جز این دو، شخص سومی باشی.
غررالحکم، ج ۴، ص ۶۰۳
* علم با عمل مقرون است پس هر که می داند، باید عمل کند، و علم عمل را صدا زند اگر او پاسخش را نداد از نزد او برود.
نهج البلاغه، قصارالحکم، ۳۶۶
* بخل، گردآورنده همه عیبهای زشت است و افساری است که بهر کار بدی انسان را می کشد.
نهج البلاغه، قصارالحکم، شماره ۳۷۸
* از بخل و نفاق اجتناب کنید که از مذمومترین اخلاقهاست.
غررالحکم، ج۳، ص۳۰۳٫ بحارالانوار، ج۷۸، ص۳۶۹
* بخیل پیش عزیزان خود خوار است.
غررالحکم، ج۱، ص۱۹۹،۳۷۷،۱۲۸ و ج۲، ص۱۷
* بخل ورزیدن به آنچه در دست داری، بدگمانی به معبود است.
* بخشندگی آدمی او را محبوب مخالفانش می کند و بخلش او را نزد فرزندانش هم منفور می سازد.