22 توصیه برای غلبه بر ترس از مدرسه!!

یکی از اختلالات روانی شایع در دوره ابتدایی و پیش دبستانی, ترس از مدرسه است که در کودکان دوره آمادگی و اول ابتدایی از فراوانی بیشتری برخوردار است. با شروع فصل بازگشایی مدارس بسیاری از مادرانی که فرزندشان برای اولین بار به مدرسه می روند با مساله وجود ترس از مدرسه در کودکان شان مواجه هستند. اگر چه ترس از مدرسه ممکن است در کودکان در دوره‌های گوناگون تحصیلی وجود داشته باشد ولی نوع ترس کودکان کلاس اول با کودکان دوره‌های دیگر متفاوت است. بعضی از کودکان تقریبا دچار اضطراب جدایی از والدین به خصوص مادرشان هستند. در حقیقت ترسی که مایه اصلی آن هراس از مدرسه است علت جسمانی و فیزیولوژیکی ندارد و فقط ناشی از به هم خوردگی وضع درون است.
اضطراب جدایی به صورت‌های گوناگون خود را نشان می دهد مانند اختلال در هضم غذا, بی اشتهایی, دردهای شکمی, حالت تهوع, مشکلات خواب, تب, سر درد, گوش درد و زمانی هم بیماری‌های بدنی.
کودک به جزییات همه قوانین و مقررات مدرسه واقف نیست بنابراین تهدید و ترساندن کودک می تواند مشکل آفرین باشد, مانند این سخن که والدین به فرزند خود می گویند:" اگر غذا نخوری به معلم تان خواهم گفت." در این دوران به طور معمول کودک نگران و دلواپس والدین خود به خصوص مادر است. فکر می کند اگر او در مدرسه و مادر در منزل باشد, ممکن است برای مادر حادثه ای ناگوار به وجود بیاید بنابراین با گریه و اصرار می خواهد در کنار مادر خود بماند.
توصیه‌های 22 گانه
آگاهی از نکات و توصیه‌های زیر همه ما را در انجام بهتر وظایفمان یاری خواهد کرد:
1. پیش از شروع مدرسه به هنگام ثبت نام و یا هر زمان دیگر که میسر بود کودک را با خود به مدرسه ببریم. برای او از مدرسه صحبت کنیم. اطراف و فضای داخل آن و حتی مسئولان مدرسه را به او بشناسانیم تا آمادگی لازم را کسب کند.
2. برای خرید وسایل مدرسه حتما کودک را همراه خود ببریم و در انتخاب لوازم, نظر او را جویا شویم.
3. برای بردن کودک به مدرسه از زور, تهدید یا تنبیه استفاده نکنیم. زیرا شدت اضطراب او را بیشتر خواهد کرد.
4. به احساسات و حرف‌های فرزندمان با دقت توجه کنیم. در مسیر برگشت از مدرسه, فرزندان دوست دارند همه چیز را برای والدین, به خصوص برای مادر تعریف کنند. سعی کنیم شنونده خوبی برای صحبت‌های آنها باشیم.
5. خاطرات خوب و خوش خود و یا خواهر و برادر بزرگ تر او را از مدرسه برایش بازگو کنیم.
6. با آرامش کودکان را به مدرسه بفرستیم و از اصرار‌هاو تاکید‌هاو امر و نهی‌های زیاد بپرهیزیم چون اضطراب‌هابه فرزندان منتقل می شود.
7. از مدرسه به عنوان حربه ای برای تنبیه استفاده نکنیم. برای مثال نگوییم "اگر مشق‌هایت را ننویسی, به معلم تان می گویم."
8. توجه و عکس العمل زیاد موجب تقویت ترس در کودکان می شود. از این رو از این موارد بپرهیزیم.
9. فرزندمان را هر شب به موقع و در ساعات معینی بخوابانیم.
10.بیشتر از نیرو و توان کودک از او تکلیف درسی نخواهیم.
11. به گونه ای برخورد نکنیم که کودک برای رفتن به مدرسه احساس گناه کند. هنگامی که می گوییم "ما کار می کنیم و زحمت می کشیم تا تو درس بخوانی" او فکر می کند مرتکب گناه و جرم بزرگی شده است.
12. همراهی کردن کودک در روزهای اول سال تحصیلی بسیار مهم است.
13. از سرزنش و تحقیر فرزندمان برای رفتارهای نادرست او, به ویژه در حضور دیگران , خودداری کنیم.
14. با برنامه ریزی نامناسب برای انجام تکالیف و درس خواندن, تمام اوقات فراغت و استراحت را از فرزندمان نگیریم.
15. دانش آموز خود را حتما با ظاهر آراسته به مدرسه بفرستیم تا نزد همکلاسی‌های خود شرمنده و خجالت زده نشود.
16. اگر یکی از وسایل مدرسه اش را گم کرده است , از او بخواهیم فردا در مدرسه جستجو کند تا آن را بیابد و از معلم و همکلاسی‌هانیز کمک بگیرد. نباید او را برای این بی توجهی تنبیه کنیم یا بترسانیم.
17. وقتی کودک از مدرسه به منزل بر می گردد, حداقل یکی از اعضای خانواده (به خصوص مادر) در انتظار او باشد. حتی المقدور از دادن کلید خانه به فرزند و یا پشت در منتظر گذاشتن او جدا بپرهیزیم زیرا اضطراب در این گونه فرزندان "بچه‌های کلید به دست و پشت دری" بسیار بیشتر از بچه‌های دیگر است.
18. فرزندمان را با دیگری مقایسه نکنیم. (به ویژه در بدو ورود به مدرسه)
19. فرزندمان را با توانایی‌هاو مهارت‌هایش آشنا کنیم.
20. از این خطای رایج که فرزندمان را به صورت کودکی خودمان تصور می کنیم و می خواهیم نیازهای ارضا نشده دوران کودکی ما به وسیله او برآورده شود, جدا بپرهیزیم. به یاد داشته باشیم که او انسانی دیگر و متفاوت است و احساسات مخصوص به خود را دارد.
21. اگر فرزندمان "درون گرا است", او را ضعیف و درمانده قلمداد نکنیم بلکه با ایجاد مهارت ارتباط , واگذاری نقش‌هاو مسئولیت‌های اجتماعی به او کمک کنیم تا بتواند با افراد جدید آسان تر ارتباط برقرار کند و با آنان حرف بزند و نیازهایش را بیان کند.
22. در پایان مدرسه نیز باید سعی کند شرایط کودک را درک نماید. کودک پیش از این در زندگی پر از هیجان و بازی و نشاط به سر برده است و حال نشستن در درس و سکوت ونظم و انضباط دقیق برای او قابل توجیه نیست. باید شرایط بهتری را برای کودک فراهم کرد.