داریوش اقبالی خواننده معروف ایران

داريوش در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشيدی درتهران بدنيا آمد، او سالهای اوليه عمر خود را در ميانه، کرج و کردستان سپری کرد. استعداد خدادادی او در ۹ سالگی و در زمانی که برای اولين بار برروی صحنه سن مدرسه قرار گرفت آشکار شد و در ۲۰ سالگی توسط حسن خياط باشی از تلويزيون ايران به مردم معرفی شد و با ترانه افسانه و جاويد"بمن نگو دوست دارم" در قلب مردم جای گرفت. داريوش هرگز با عقايد تحميلی به اجتماع خود سازگار نبود، ترانه های او حاصل اشعار و موسيقی انسانهايی وارسته چون شاملو، نادرپور، جنتی عطايی، قنبری و بيات است.
اين موضوع سبب گشت تا ترانه های او در رابطه با عشق، صلح، آزادی و عدالت سروده شوند.

پس از انقلاب ديگر عرصه ای برای داريوش و هنرش نبود ازاينرو وی از سرزمين مادری خود کوچ کرد. کارهای او شامل بيش از ۲۰۰ ترانه در ۲۵ آلبوم است. داريوش کنسرتهای بيشماری را در تالارهای بزرگ جهان چون notably Wembley (لندن)،Carnegie Hall (نيويورک)، Kennedy Center (واشنگتن دی سی )، Koncertos (استکهلم )، Greek Theater )لس انجلس) و Universal Amphitheater (لس آنجلس) به اجراء درآورده است.

داريوش در هنر عکاسی نيز صاحب سبک است، همچنين در دو فيلم سينمايی "ياران" و "فرياد زيرآب" نيز ايفای نقش نموده. او در فستيوال موسيقی، فيلم و رسانه های تصويری که چندی پيش در بحرين برگذار شد بعنوان نماينده سبک معاصر و منحصر بفرد موسيقی ايران اين سبک را به جهان معرفی کرد و برنده بالاترين نشان صلح گشت.
کس داریوش با دخترش :


مصاحبه اختصاصی بخش فارسی خبرگزاری ترندنیوز با داریوش اقبالی خواننده معروف ایران
     داريوش اقبالي در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی ( ۴ فبراير ۱۹۵۱) درتهران بدنیا آمد. کارهای او شامل بيش از ۲۰۰ ترانه در ۲۵ آلبوم است. داريوش در هنر عکاسی نيز فعالیت دارد،همچنين در دو فيلم سينمايی "ياران" و "فرياد زيرآب" ایفای نقش نموده. او که خود مدت‌ها معتاد بود، اعتیاد را ترک کرد و به عنوان فعال ضد اعتیاد نیز فعالیت می‌کند و از همین رو به همراه دیگران سازمان مرکز بهبودی ایرانیان را تأسیس کرده است و سایت بهبودی و بهبودی چت را تأسیس کرده است.بعدها با تأسیس بنیاد آینه و عضویت در سازمان عفو بین الملل بر فعالیت‌های اجتماعی خود افزود.
جوايز و افتخارات:
جايزه سيمون و رونالد رايت بابت حمايت از حقوق اقليتها سال ۲۰۰۵
نشان صلح در فستیوال فیلم، موسیقی و رسانه‌های تصویری بحرین
جایزه بین‌المللی شعر به خاطر فعالیت های پیوسته در ارتباط با اعتیاد و معضلات اجتماعی
- آقای داریوش، مضمون ترانه های شما بیشتر حول محور انسان، آزادی و صلح است. آخرین آلبومی که روش کار می کنین  مضمونش چیه و کی منتشر می کنین؟
اتفاقا زمانی خوبی این سوال رو فرمودین، بعد از چهار سال تلاش برای تهیه یک آلبوم، بالاخره الان دیگه این بچه داره متولد می شه و 15 ژانویه همین سال آلبومی به اسم «معجزه خاموش» رو تقدیم مردم خواهم کرد. طبیعی است که انتخابهای من همش از روی حس و تفکری که در آن شرایط قرار می گیرم نشات می گیره و بیشتر حول مسائل عاشقانه، اجتماعی و مخصوصا سیاسی جامعه ایران است. ترانه هایی در این آخرین آلبوم دارم کماکان مضمونش حول همین مسائل است، اما امیدوارم روزی برسه که بیشتر ....ها رو بخونم.
مبارزات صد ساله آزادی خواهانه مردم ما کماکان ادامه داره. من همیشه به این فکر می کنم که چرا جامعه ما هنوز از  پل تمدن و آزادی رو عبور نکرده؟ استنباط من اینه که علت این مسئله بیشتر جنبه های فرهنگی ما است، نه مسائل سیاسی. ما نیاز به بازنگری در رابطه به خدامون داریم. یک آشتی، تفاهم و گذشت ملی باید در ما بوجود بیاد. مردم قدرت جمعی خودشون رو نادیده می گیرن. ازادی را از دیدگاه جمعی باید نگاه کرد، نه نفع شخصی.
-  نسل جدید موسیقی اعتراض در دنیا بیشتر با سبکهای راک، متال، دس متال(Death Metal)، ، رپ، هیپ هاپ و ... خودش رو نشون می ده. در ایران چطور؟ موسیقی زیرزمینی(derground) ایران رو چطور می بینین؟
 اگرچه این نسل و سبک خوانش اونها رنگ و بوی غربی داره، اما من حمایتش می کنم. من موسیقی رو همراه با کلام دوست دارم. موسیقی زیرزمینی در ایران رو هیچ کس نمی تونه جلوشو بگیره، رشد می کنه، درسته که زیربنای غربی داره، لب خونی های مختلف می شه، اما آخر کار پیامش رو به مردم می رسونه، با مردم می تونه بصورت دینامیک ارتباط برقرار کنه و من به این احترام می ذارم. موسیقی زیرزمینی از دید من حقانیت زیادی داره و من به اونها علاقه مندم و نسل ما به عنوان طیف گذشته باید حامی اونها باشه.
- شما در اوایل انقلاب اسلامی ترانه ای خوندین که خیلی مشهور شد: «گناه هر چی که گذشت  به گردن ما بود و هست». اسم آلبمتون بود: «به بچه هامون چی بگیم؟» . واقعا الان هم این سوال به قوت خودش باقی هست: به بچه هامون چی بگیم؟
به بچه هامون باید واقعیتها رو بگیم، اونا خیلی شفافتر و آگاهتر از ما هستن. نگاهشون با ما فرق داره، اونا شخصیت مخصوص به خودشون رو دارن. ما باید به بچه هامون «نه» گفتن رو یاد بدیم. نباید اونها رو اونطوری که می خواهیم تربیت کنیم، باید خواسته ها و حرفهای اونها رو گوش کنیم، ببینیم اونا هر چی می خوان، همون رو حمایت کنیم. به بچه ها باید راست گفتن رو یاد بدیم. دیکتاتور درونمون رو به اونها تحمیل نکنیم.
-آقای داریوش، شما به غیر از فعالیت هنری در زمینه کمک به ترک اعتیاد هم بنیادی به نام «آیینه» رو تاسیس کردین. انگیزه شما از تاسیس «آیینه» تجربه گذشته شما از بیماری اعتیادتون بود؟
 کسی که بیماری اعتیاد داره، آخرین نفری هست که متوجه اون می شه. همه اطرافیون می دونن، به غیر از خودش. من شخصا به علت عدم آشنایی از عواقب اعتیاد، رو به مصرف مواد آوردم. به همین خاطر حدود هشت سال قبل ترک کردم، برای آگاهی دادن و آموزش مردم نسبت به مضرات مواد مخدر این بنیاد رو با کمک دوستان تاسیس کردم. با اعتیاد باید خیلی مسئولانه تر روبرو شد. دنیای بهبودی پس از ترک، یعنی روز به روز بهتر شدن، ترک اعتیاد فقط پله ای از بهبودی است. بیماران اعتیاد بایستی اعتراف کنند، بایستی با خودشون رک و پوست کنده باشن. باید بچه ها از دوران دبستان در این مورد آموزش ببینند. نباید آموزش به مردم رو در این زمینه سانسور کرد.
- شما عضو سازمان عفو بین الملل هم هستید، دیگه چه فعالیتهای اجتماعی می کنید؟ به غیر از این، چه دلتنگیهای شخصی دارین؟
من در زمینه کمک به پناهندگان، کودکان کار و خیابانی هم فعالیت می کنم. زمینه پیشرفت، پیشگیری از آسیبهای اجتماعی است. در این زمینه هم باید هر کسی به هر نحوی احساس مسئولیت کنه. من با هموطنانی که صحبت می کنم خیلی دلتنگ می شم. من الان در باکو هستم و دلتنگی ام صد برابر شده. من با هواپیما از آسمان ایران سفر می کنم، اما پامو رو خاکش نمی تونم بذارم. متاسفانه ایران نمی تونم برم و این برای من تحمل ناپذیره.