دیدگاه های مردم درباره سریال های ماه مبارک رمضان

امسال در ماه مبارک رمضان سریال ها از موضوعات خانوادگی، طنز و ماورایی برخوردار بود و قصه سریال های «جراحت» و «در مسیر زاینده رود» با عبور از خط قرمزها سبب شد تا بینندگان با هیجان بیشتری آن ها را دنبال کنند. به همین منظور به سراغ عده ای از شهروندان رفتیم و نظر آن ها را درباره سریال های امسال جویا شدیم. البته عده ای همه سریال ها را تماشا نکرده بودند و تنها درباره سریال هایی که دیده بودند نظر دادند.
یک دانشجوی رشته حسابداری با بیان این که «محمد مهدی عسگرپور» نیز به طیف کارگردان های مناسبت ساز پیوسته است، می گوید: او با ساخت سریال «جراحت» به خوبی از عهده پاسخ گویی به انتظارات مخاطبان پر شمار شب های ماه مبارک رمضان برآمده است.
«کامبیز جاریانی» جسارت کارگردان را در انتخاب موضوع های مطرح شده، قابل تحسین بر می شمرد و می افزاید: تضاد تفکر خانواده این زوج جوان نمود بارزی از مشکلات جامعه امروزی است که زندگی هر زوجی را دچار تخطئه می کند؛ خانواده اکرم با وضعیتی که پیش آمد آینده را مبهم و تاریک می دید و از طرفی به میزان آسیب روحی، روانی و حتی جسمی اکرم فکر می کرد.
وی ادامه می دهد: از طرفی خانواده امیر حافظ برای آینده فرزند خود افق های روشنی را ترسیم می کرد. تصمیم گرفتن پدر و مادر اکرم و امیر حافظ به جای آن ها باعث ایجاد نوعی انفعال درونی و استرس شده بود.
وی سریال «جراحت» را از زمره آثار موفق و پر مخاطب تلویزیون بر می شمرد و اظهار می کند: از دلایل موفقیت سریال عینی و قابل لمس بودن حوادث داستان، دور از دسترس نبودن آدم های قصه و وجود فضای گرم و جذابی بود که به مخاطب انتقال می داد.«جاریانی» با اشاره به این که از میان سریال های ماه مبارک رمضان تنها بیننده سریال «جراحت» بود به بازی های روان بازیگران اشاره می کند و می افزاید: امین تارخ بازی چند لایه و حساب شده ای ارائه کرد و آتنه فقیه نصیری بسیار متفاوت ظاهر شد.
یک مهندس الکترونیک نیز ضمن انتقاد از نبود سریال های طنز در این ایام می گوید: سریال های ماه مبارک رمضان امسال برخلاف سال های پیش چنگی به دل نمی زد و تنها سریال طنز در حال پخش «نون و ریحون» بود که به سبب سوژه و فضای طنز این سریال را پسندیدم و جای آثار طنزی هم چون «خانه به دوش» خالی بود.
«تقی نژاد» با بیان این که سریال سازها در پرداخت آثار ماه مبارک رمضان دچار کلیشه شده اند، عنوان می کند: اگر چه پرداختن به موضوع های ماورایی هم چون چشم برزخی، روح و فرشته برای مخاطب جذابیت دارد و با حال و هوای این ماه هماهنگ است اما صحنه های به تصویر کشیده شده در عالم برزخ سریال «ملکوت» تصنعی از کار درآمده بود و سریال از لحاظ جلوه های ویژه ضعف هایی داشت.
وی اظهار می کند: به جای این که عمق و محتوای سریال «ملکوت» بیننده را به تفکر وادارد صحنه های عالم برزخ برایش مضحک است.
یک دانشجوی رشته حقوق دانشگاه شیروان هم با اشاره به سوژه تکراری سریال «در مسیر زاینده رود» می گوید: سریال «در مسیر زاینده رود» مانند داستان «میوه ممنوعه» ساخته همین کارگردان «حسن فتحی» موضوع عشق یک پیرمرد به دختر جوان را روایت می کرد و عبور از خط قرمزها تأثیر منفی روی مخاطب می گذاشت و تصور می شود سریال سازها قصد طبیعی کردن این گونه مسائل را در جامعه دارند.
«پروین ارجمندی» با اشاره به بازی های خوب بازیگران سریال «نون و ریحون» تصریح می کند: باعث تأسف است که سازندگان این سریال مردم شهرستانی را به تمسخر می گرفتند و باعث خنده دیگران می شدند، آن ها قصد داشتند که شهرستانی ها را افرادی بی فرهنگ نشان دهند در صورتی که این گونه نیست و مؤتمن می توانست به جای این که به شهرستانی ها توهین کند به مسائل مطرح و بهتر دیگری بپردازد.
وی ضمن انتقاد از لهجه بد بازیگران سریال «در مسیر زاینده رود» خاطر نشان می کند: نمی دانم سازندگان سریال چه اجباری داشتند که سریال را در اصفهان فیلم برداری کنند. البته استفاده از چند فوتبالیست معروف در سریال از سطح کیفی کار کاسته بود و استفاده از آن ها نشان دهنده ضعف سریال و کارگردانی بود. به طور حتم کارگردان در جلب مخاطب مطمئن نبود و به همین دلیل از چهره های شاخص فوتبال استفاده کرد.
یک بانوی خانه دار نیز می گوید: سریال «در مسیر زاینده رود» قصه جذابی داشت به خصوص از تیتراژ قشنگ آن نمی شد چشم پوشی کرد. حرکت آب و تضاد رنگی با نوشته هایش به خوبی از کار درآمده بود.
«سحر وزینی» با اشاره به موضوع جالب سریال «جراحت» اضافه می کند: در این سریال برخی وقایع بی پرده بیان شد و بی حرمتی هایی در سریال دیده می شد، به طور مثال بی ادبانه صحبت کردن زوج جوان با یکدیگر بدآموزی داشت.
یک کارشناس ارتباطات نیز می گوید: سریال «در مسیر زاینده رود» حقایقی را در راستای عبور از خط قرمز مطرح کرد و بازیگران این سریال هم چون پردیس افکاری، حسین محجوب و اشکان خطیبی، بازی های خوب و متفاوتی ارائه دادند.«احمدی» تصریح می کند: اگر چه در فیلم نامه سریال «جراحت»، نوآوری و ساختارشکنی دیده شد اما این سریال را نپسندیدم و معتقدم که «امین تارخ» در سریالی پر محتواتر از این سریال باید بازی می کرد.
وی می افزاید: در سریال «ملکوت» بازیگران حرفه ای بازی می کردند و از همه مهم تر سپردن بار اصلی سریال بر دوش «محمد رضا شریفی نیا» بود که علاوه بر بازیگری، ساخت تیتراژ و انتخاب بازیگران را نیز بر عهده داشت؛ و تجربه ثابت کرده است هر فیلم یا سریالی که او حضور داشته، موفق بوده است.
یک فروشنده مواد غذایی هم درباره سریال «ملکوت» می گوید: این سریال مفاهیم بسیار زیبایی از چگونه انسان بودن را ارائه کرد و ما را به تعمیق و تفکر وا می داشت.
«رمضان محمودی» عنوان می کند: تصورهایی که درباره اعمال خیر خود داشتیم با آن چه در سریال «ملکوت» دیدیم از زمین تا آسمان با هم تفاوت داشت. البته نمی دانم که سریال چه قدر مورد تأیید کارشناسان مذهبی و علما قرار گرفت اما مفاهیم سریال به انسان تلنگر می زد.
وی با اشاره به این که سریال های «جراحت» و «نون و ریحون» را مشاهده نکرد درباره سریال «در مسیر زاینده رود» می گوید: استفاده از لهجه شیرین اصفهانی بر جذابیت سریال افزوده بود، هر چند که نباید کارگردانی بسیار هنرمندانه «حسن فتحی» را نادیده گرفت و بازیگران هم بازی های قابل قبولی ارائه دادند.
یک معلم مقطع ابتدایی نیز با اشاره به تماشای سریال «جراحت» می گوید: فیلم نامه این سریال آهنگین بود و فیلم نامه نویس دیالوگ های سنگین را نوشت که باید هم برای سریالی که ۳۰ قسمتی است چنین فیلم نامه‌ای قوی وجود داشته باشد.
«ملیحه بیدی» با اشاره به بازی خوب بازیگران سریال «جراحت» ادامه می دهد: امین تارخ مانند همیشه خوب و مقتدرانه بازی کرد ولی برادران عمرانی مناسب نقش ها نبودند و کارگردان برای جذب بیشتر مخاطب باید از چهره های مطرح تری بهره می گرفت. ضمن این که دو بازیگر جوان که نقش های امیر حافظ و اکرم را بازی کردند بسیار ضعیف بودند.
وی درباره سریال «ملکوت» می گوید: جلوه های ویژه این سریال بسیار کارتونی و فرشته آن هم مصنوعی شده بود و فقط با استفاده از یک لباس و گریم متفاوت خواسته بودند فرشته را به تصویر درآورند.
به گفته وی، فیلم نامه سریال «ملکوت» هم بسیار ضعیف بود و حتی بازیگران توانای سریال هم نتوانستند بازی خوبی ارائه دهند.
یک کارمند هم با اشاره به این که سریال «در مسیر زاینده رود» سوژه جذابی داشت و بیننده به تماشای آن ترغیب می شد، می گوید: حسن فتحی کارگردان کاربلدی است و این سریال را بسیار دقیق ساخت. یکی از نکته های بارز سریال هم استفاده از لهجه اصفهانی و بهره گرفتن از بازیکنان فوتبال بود که تاکنون کمتر در سریال ها این گونه به آن پرداخته شده بود.
«احمد جهان بان» عنوان می کند: سریال «ملکوت» از لحاظ ساختاری و استفاده از جلوه های ویژه و تصویر کشیدن عالم برزخ ضعیف عمل کرد ولی نباید آن را با فیلم های خارجی مقایسه کنیم.
وی اظهار می دارد: «محمد رضا آهنج» به خوبی از عهده کارگردانی این سریال برآمد و این در حالی است که چنین انتظاری از او نداشتیم.
وی از سریال «نون و ریحون» به عنوان تنها کمدی قشنگ امسال نام می‌برد و می افزاید: اگر چه سریال در یک سفره خانه می گذشت و لوکیشن آن ثابت بود اما بازیگران آن بازی خوبی ارائه دادند ضمن این که اغلب بازیگران سریال تجربه بازی در کارهای طنز را در گذشته داشتند.