دیابت و انواع آن (Diabetes)

بیماری دیابت در اثر ناتوانی بدن در تولید انسولین ، یا کاهش یا عدم اثر انسولین درسوخت و ساز مواد قندی پدید می آید. امروزه، دیابت یکی از مهم ترین مشکلات بهداشتی – درمانی و اجتماعی – اقتصادی جهان محسوب می شود، به گونه ای که بیش از 150 میلیون نفر در دنیا مبتلا به این بیماری اند. در کشور ما نیز بالغ بر دو میلیون نفر به این بیماری دچارند. از آن جا که خود بیمار و خانواده های آنها عمده ترین نقش را در درمان دیابت به عهده دارند، کسب اطلاعات لازم درباره دیابت به شیوه های گوناگون آموزشی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مبتلایان به دیابت باید یاد بگیرند که چگونه قندخود را کنترل کنند تا از عوارض حاد و مزمن بیماری پیشگیری نمایند یا در صورت پدید آمدن این عوارض ، به موقع به مراکز بهداشتی – درمانی مراجعه کنند. در ادامه برای آشنایی بیماران، خانواده ها و کارکنان مراکز بهداشتی – درمانی با جنبه های گوناگون بیماری دیابت نکاتی را متذکر می شویم.
تاریخ دیابت
بیماری قند از روزگار باستان شناخته شده بود و برخی پزشكان كهن نشانه‌های آن را به‌خوبی توصیف كرده و راه‌هایی برای درمان آن پیشنهاد كرده بودند. در پاپیروسی از 1552 سال پیش از میلاد، پزشكی مصری از بیماری رازآلودی نوشته است كه با ادرار فراوان همراه است.    اریتیوس( 90-30 پس از میلاد)، پزشك یونانی، در كنار پرادراری، نشانه‌های دیگری این بیماری را، از جمله تشنگی همیشگی و كاهش وزن، برشمرده است. نام دیابت را نیز او برای این بیماری برگزید كه به معنای "گذر كردن" یا "جریان پیدا كردن" است. او دیابت را پیامد آب‌شدن گوشت دست و پا و وارد شدن آن به ادرار می‌دانست. جالینوس( 201-131 میلادی)، پزشك سرشناس ارتش روم، بر این باور بود كه آن بیماری رازآلود از نارسایی كلیه‌ها پدید می‌آید. تا نزدیك دو هزار سال، همه‌ی پزشكان چنین نظری را درست می‌دانستند.
شیرین بودن ادرار بیماران دیابتی نیز از گذشته‌های دور روشن بود و در نوشته‌های پزشكی هندی‌و قانون ابن‌سینا به آن اشاره شده است. درستی این نظر را متیو دابسون در سال 1775 با بخار كردن ادرار بیماران دیابتی بیش از پیش روشن كرد و دانه‌های بلوری قند را به دست آورد. نام دوم دیابت یعنی ملیتوس نیز در همین سال‌ها به نام این بیماری افزوده شد كه به معنای "شیرین" است. از آن‌جا كه هنوز بسیاری از پزشكان این‌بیماری را با نارسایی كلیه مرتبط می‌دانستند، برخی پیشنهاد كرده بودند به این بیماران باید قند خوراند تا كمبود قند آن‌ها جبران شود.
 با وجود این سرگذشت دراز، آسیب‌شناسی دقیق دیابت تا سده‌ی نوزدهم میلادی به درستی روشن نبود. در سال 1875 كلود برنارد گلیكوژن را به عنوان فرآورده‌ی سوخت و ساز گلوكز در كبد معرفی كرد و این مفهوم را معرفی كرد كه اختلال در سوخت و ساز گلوكز باعث دیابت می‌شود. در سال 1869 ، پل لانگرهانس جزیره‌های لانگرهانس را كشف كرد. پژوهشگران دیگر ناهنجاری جزیره‌ها را در كالبدشكافی بیماران دیابتی كه جان باخته بودند، مشاهده كردند. سپس، در سال 1889 ، اسكار مینورسكی و جوزف ون مرینگ، پژوهشگران فرانسوی نشان دادند كه اگر لوزالمعده‌ی سگی را از بدنش بیرون آورند، نشانه‌های دیابت در سگ پدیدار می‌شود و سگ به زودی می‌میرد.
از آغاز سده‌ی بیستم میلادی این نظر مطرح شد كه بیماران دیابتی دچار كمبود ماده‌ای هستند كه لوزالمعده‌ی سالم می‌تواند آن را بسازد. گیورگ زولزر، دانشمند آلمانی، در سال 1908 برای نخستین‌بار نشان داد كه با تزریق افشره‌ی از لوزالمعده می‌توان وارد شدن گلوكز را به ادرار كاهش داد. سپس در سال 1920 فردریك بنتینگ و چارلز بست آزمایش‌های خود را برای پیدا كردن ماده‌ای در افشره‌ی لوزالمعده كه قند ادرار را در سگ دیابتی كاهش می‌دهد، آغاز كردند. آن‌ها سرانجام توانستند در سال 1921 پروتیین انسولین را از لوزالمعده به دست آورند و با تزریق آن به كودكی 14 ساله در تورنتوی كانادا، كارایی این پروتیین را در كاهش قند ادرار و بهبودی بیماران دیابتی نشان دهند. بنتینگ و یكی از دستیارانش به نام جان مكلیود جایز نوبل پزشكی سال 1923 را دریافت كردند. بنتینگ جایزه‌ی خود را با بست و مكلیود با دستیار دیگر بنتینگ به نام جیمز كولیپ سهیم شدند.
دیابت چیست؟
دیابت یك اختلال در سوخت و ساز(متابولیسم) بدن است.
در حالت طبیعی، غذا در معده تبدیل به گلوکز یا قند می شود. قند از معده وارد جریان  می شود. لوزالمعده (پانکراس) هورمون انسولین را ترشح می کند و این هورمون باعث می شود قند از جریان  وارد سلول های بدن شود. در نتیجه مقدار قند  در حد نرمال و متعادل باقی می ماند.
ولی در بیماری دیابت، انسولین به میزان كافی در بدن وجود ندارد و یا انسولین موجود قادر نیست تا وظایف خود را به درستی انجام دهد، در نتیجه به علت وجود مقاومت در برابر آن، قند  نمی تواند به طور موثری وارد سلول های بدن شود و مقدار آن بالا می ‌رود .
انسولین
انسولین، هورمونی است که به منظور کنترل قند ِ همۀ مبتلایان به دیابت نوع 1و برخی از مبتلایان به دیابت نوع 2 و دیابت حاملگی استفاده می شود. دیابتی های نوع 1 به تزریق روزانۀ انسولین نیاز دارند، زیرا سلول های بتا در لوزالمعده این افراد تخریب شده و دیگر قادر به تولید انسولین و حفظ قند  در حد نرمال نمی باشد. انسولین با هدایت قند داخل  به درون سلول ها، انرژی بدن را تأمین می نماید.

---

انسولین مورد نیاز
اینکه شما روزانه به چند واحد انسولین نیاز دارید و در چه ساعاتی باید تزریق خود را انجام دهید، به عوامل زیر بستگی دارد:
·    نوع انسولین تجویز شده توسط پزشک
·    رژیم غذایی   
·    فعالیت بدنی
·    دیگر داروهای مصرفی
·    مقدار انسولینی ( در صورت وجود) که از سلول های بتای فعال باقی مانده در لوزالمعده ترشح می شود.   
انواع انسولین ها
بیشتر انسولین هایی که امروزه مورد استفاده می گیرند به صورت مصنوعی و مطابق با ساختار انسولین موجود در بدن انسان در آزمایشگاه ها تولید می شوند. در هر حال، هنوز هم عده معدودی از افراد دیابتی از انسولین های حیوانی استفاده می کنند. این قبیل انسولین ها، از لوزالمعده گاو (bovine insulin) و یا خوک (porcine insulin) گرفته می شود.
انسولین های تولید شده به 6 دستۀ سریع الاثر، رگولار، NPH، لِنت، اولترالِنت و طولانی اثر تقسیم می شوند و هر کدام ویژگی های خاص خود را دارند. زمان شروع فعالیت انسولین، مدت زمانی است که به طول می انجامد تا این هورمون وارد جریان  شده و کار خود را برای پایین آوردن قند  آغاز کند. زمان اوج اثر، زمانی است که دوز انسولین موجود در  به حداکثر مقدار خود می رسد. طول مدت اثر، مدت زمانی است که انسولین در  موجود بوده و فعال است،این زمان از آغاز تزریق تا پایان اثر محاسبه می شود.
پزشک معالج شما ممکن است دو نوع انسولین را به صورت تزریق ترکیبی و همزمان و یا هر یک به تنهایی و در زمان های مجزا برایتان تجویز نماید. البته امروزه برخی از شرکت های دارویی اقدام به تولید انسولین هایی نموده اند که در هر ویال، ترکیبی از دو نوع انسولین وجود دارد و برای استفاده گروه اول مناسب است.
انواع بیماری دیابت
به طور كلی دیابت به چهار گروه دیابت نوع 1، دیابت نوع 2، دیابت حاملگی و دیابت به علل متفرقه تقسیم‌بندی می شود.
بیماری قند نوع یک:
در حدود 5 تا 10٪ بیماران، دارای این نوع دیابت هستند.
دیابت نوع یك یك بیماری خودایمنی(Auto immune) است . بیماری خودایمنی هنگامی به وجود می‌آید كه دستگاه ایمنی بدن به بخشی از بدن آسیب برساند . در بیماران دیابتی دستگاه ایمنی به سلولهای بتای جزیر ه‌های لانگرهانس لوزالمعده كه انسولین تولید می ‌كنند یورش می‌برد و به آن ‌ها آسیب می‌رساند . در نتیجه ، لوزا لمعده انسولین نمی‌سازد یا مقدار تولید آن بسیار پایین است. از این رو بیماران دیابت نوع یك برای زنده ماندن به دریافت روزانه ‌ی انسولین وابسته هستند.
به همین دلیل افراد مبتلا به این نوع دیابت باید از بدو تشخیص، انسولین مورد نیاز بدن را به صورت تزریقات روزانه تأمین كنند. به همین دلیل به آن "دیابت وابسته به انسولین" نیز می گویند.
دیابت نوع 1 اغلب در سنین زیر 30 سال به وجود می‌ آید، لذا به آن "دیابت جوانی" نیز می گویند.
دانشمندان هنوز به درستی نمی‌دانند كه چه چیزی باعث می ‌شود دستگاه ایمنی به سلول ‌های بتا یورش برد. با وجود این آن ‌ها عامل ‌های ژنتیكی و عامل ‌های محیطی ، مانند ویروس ‌ها ، را در این كار درگیر می‌دانند.
این بیماران باید تمام عمر برای طبیعی نگه داشتن قند  انسولین تزریق بکنند.  دیابت نوع یک معمولاً هنگام کودکی یا نوجوانی رخ می دهد، ولی امکان بروز آن در هر سنی وجود دارد.  مبتلایان به این بیماری در ابتدای تشخیص دچار پُر ادراری، پُرنوشی و کاهش وزن می شوند و در بسیاری از مواقع نیازمند بستری شدن در بیمارستان هستند.  حدود 20٪ این بیماران دچار بیماری های دیگر از قبیل بیماری تیروئید، بَرَص (Vitiligo) و نارسایی غده فوق کلیه می شوند.
بیماری قند نوع دو:
دیابت نوع دو  فراوان‌ترین شكل دیابت است. نزدیك 90 تا 95 درصد افراد دیابتی به دیابت نوع دو دچار هستند. این گونه از دیابت ب بیشتر در بزرگسالان، به‌ویژه در افراد بیش از 55 سال دیده می ‌شود. هم عامل‌های ژنتیكی و هم عامل‌های محیطی دراین بیماری دخالت دارند. بیشتر ژن‌های درگیر دراین بیماری شناسایی نشده‌اند. چاقی مهم‌ترین عامل محیطی اثر گذار در این بیماری است. نزدیك 80 درصد از این افراد، چاق هستند. همین ‌طور كه بچه ها روز به روز چاق ‌تر می شوند ، دیابت نوع دو در بین افراد جوان و كم‌سال‌تر نیز فراوان‌تر دیده می‌شود.
هنگامی كه دیابت نوع دوم شناسایی می ‌شود ، لوزالمعده به طور معمول به اندازه ‌ی كافی انسولین تولید می ‌كند . اما به علت‌های كمتر شناخته شده ‌ای ، بدن نمی ‌تواند به شیوه‌ی كارآمدی از انسولین بهره ‌مند شود . یعنی سلول‌هایی كه انسولین برآن‌ها اثر می‌گذارد، در حضور انسولین نیز كار خود را در سوخت و ساز قندها به‌خوبی انجام نمی‌دهند . به این وضعیت، مقاومت به انسولین می‌گویند . با ادامه پیدا كردن این وضعیت، پس از چند سال تولید انسولین كاهش می ‌یابد و ممكن است بیمار به تزریق انسولین نیز نیاز پیدا كند . به هر حال، نتیجه مانند دیابت نوع یك است ، یعنی گلو كز  افزایش می ‌یابد و بدن نمی ‌تواند از سرچشمه‌ی اصلی انرژی به خوبی بهره‌مند شود و افزایش گلوكز  به بافت‌های بدن آسیب می‌رساند.
به این نوع دیابت، "دیابت غیر وابسته به انسولین" یا "دیابت بزرگسالان" نیز می گویند.

---

نشانه‌های دیابت نوع دوم آرام‌آرام خود را نشان می ‌دهند. این نشانه‌ها عبارتند از:
  •  ادرار فراوان
  •  تار بینی
  •  خستگی بیش از اندازه
  •  عفونت ‌های پی‌درپی
  •  كاهش بیش از اندازه‌ی وزن
  •  بهبود آهسته ‌ی زخم‌ها
  •  ناتوانی جنسی در مردان
بسیاری از بیماران دیابت نوع دوم نشانه‌هایی از این بیماری را نشان نمی‌دهند و برای سال‌ها از بیماری خود آگاه نمی‌شوند. بررسی‌ها نشان می‌دهد هنگامی كه این بیماری در فردی شناسایی می شود، او دست كم از 4 تا 7 سال پیش به آن دچار بوده است. هنگام شناسایی بیماری در بیماران دیابت نوع دوم، 25 درصد به آسیب شبكیه، 9 درصدبه آسیب عصب‌ها و 8 درصد به آسیب كلیه دچار هستند.
رعایت رژیم غذایی، ورزش و کاهش وزن در تنظیم قند  از اهمیت زیادی برخوردار هست و در بسیاری از موارد می توان به این ترتیب دیابت را تحت کنترل درآورد.
در سال های اخیر داروهای خوراکی جدید و همچنین انواع مختلف انسولین به بازار آمده که کنترل این بیماری را آسانتر نموده است.  در این بیماری نظم بیمار در حفظ رژیم غذایی، ورزش، اندازه گیری قند و تماس مداوم با پزشک متخصص ضروری هست.  در بیماران دیابتی تنظیم فشار  و کلسترول نقش مهمی را در جلوگیری از عوارض ایفا می کنند.
دیابت حاملگی:
دیابت بارداری فقط هنگام بارداری پدیدار میشود و مانند دیابت نوع دوم بیشتر در خانواده ‌هایی دیده می ‌شود كه پیشینه‌ی دیابت دارند . این دیابت در نزدیك 3 تا 5 درصد همه‌ی بارداری‌ها خود را نشان می‌دهد.
 این دیابت به طور معمول برای جان مادر خطر آفرین نیست اما خانم‌های مبتلا به دیابت حاملگی بعداً در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 هستند.
دیابت حاملگی یا GDM عبارت است از بروز هر درجه از عدم تحمل گلوكز در طی دوران حاملگی . زنانی كه قبل از حاملگی مبتلا به دیابت بوده‌اند، در این دسته قرار نمی گیرند.
علائم GDM عبارت است از: اضافه وزن زیاد،  هیپرگلیسمی(افزایش قند )، ادرار فراوان، تشنگی بیش از اندازه، خستگی زیاد، عفونت پی‌در ‌پی در مثانه و مهبل و پوست، تاربینی ، فشار  حاملگی و اضطراب.
GDM در طول ماه دوم و سوم بارداری تشخیص داده می شود. در بدن مادر باردار نیاز به انسولین در نیمه ی اول حاملگی كاهش می یابد و ممكن است دو سوم مقدار معمول، نیاز به انسولین داشته باشد و این به خاطر مصرف گلوكز توسط جنین است. اما در نیمه ی دوم حاملگی به خاطر تغییرات هورمونی و ترشح هورمون های آنتاگونیست انسولین از جفت، نیاز به انسولین100-70 درصد افزایش می یابد و در بعضی باعث بروز مقاومت به انسولین می شود. زنانی كه مبتلا به GDM می شوند، بعد از حاملگی در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 قرار می گیرند. GDM در صورت عدم درمان می تواند در جنین باعث ماكروزومی، دیسترس تنفسی(عفونت ریه) ، هیپوگلیسمی(کاهش قند )، هیپوكلسیمی(کاهش کلسیم ) و هیپربیلی روبینمی(افزایش بیلی روبین خون) شود.
نوزدان متولد شده از مادران مبتلا به GDM اغلب وزن بالایی دارند، به خاطر اینكه در دوران جنینی، به طور غیر طبیعی، در معرض مقادیر بالای انسولین قرار می گیرند كه خود یك هورمون محرك رشد است. این نوزادان مدت كوتاهی پس از تولد دچار هیپوگلیسمی می شوند، زیرا در حالی كه در بدنشان انسولین تولید شده، به طور ناگهانی رسیدن گلوكز به آن ها قطع شده است.
علاوه بر این در زنان مبتلا به GDM ، میزان عمل سزارین و نیز میزان بروز پری اكلامپسی(مسمومیت ناشی از بارداری) بیشتر است. لذا بهتر است این وضعیت با تست های غربالگری بین هفته ی24 تا 28 حاملگی تشخیص داده شود. البته زنانی كه در معرض ریسك بالای ابتلا به GDMهستند از جمله زنان چاق، زنانی كه سابقه ی ابتلا به GDM دارند، زنانی كه گلیكوزوری(قند در ادرار) دارند و زنانی كه سابقه ی خانوادگی GDM دارند باید در اولین معاینه و هر چه زودتر آزمایش قند  بدهند كه اگر منفی بود باید دوباره در هفته ی 28-24حاملگی آزمایش بدهند. FBS(قند  ناشتا) بیش تر از 126 میلی گرم در دسی لیتر یا CBS 200 میلی گرم در دسی لیتر معیار تشخیص GDM است كه در صورت عدم وجود هیپرگلیسمی، این تست باید دوباره در یک روز دیگر تكرار شود.
تغذیه در دیابت حاملگی( GDM)
هدف از تغذیه درمانی در GDM، فراهم آوردن كالری و تغذیه ی كافی، برای رشد جنین و نیز جلوگیری از هیپرگلسیمی و كتونمی است. دیابت حاملگی تا حد زیادی با رژیم غذایی، ورزش متعادل و كنترل وزن درمان می گردد و به ندرت نیاز به انسولین پیدا می شود.
رژیم معمول در GDM حاوی 35-30 كیلوكالری به ازای KG وزن بدن است. پروتئین به میزان 25-20درصد كل كالری، كربوهیدرات 40-35 درصد كالری (به خصوص از نوع نشاسته ای و فیبر ) و چربی 40-35 درصد كالری روزانه را تشکیل میدهد. حداقل دریافت 250 گرم كربوهیدرات در روز برای جلوگیری از بروز هیپوگلیسمی لازم است.
یك توصیه ی عمومی این است كه مصرف كربوهیدرات ها در هنگام صبحانه محدود شود.
بعضی از زنان فقط 30 گرم یا كمتر كربوهیدرات را برای صبحانه تحمل می كنند. مقادیر بیشتر، در بقیه ی روز، بهتر تحمل می شود. استفاده از وعده های غذایی كوچك تر و بیش تر (6-4 وعده در روز) باعث می شود، قند  بدون نیاز به انسولین تزریقی، كنترل شود.
دریافت چربی اشباع (روغن جامد و چربی حیوانی) به بروز GDM كمك می كند و دریافت چربی غیراشباع (PUFA) مثل روغن های مایع گیاهی  و مغزها  و ... در این رابطه اثر حفاظتی دارد.
برای زنان چاق مبتلا به GDM، 33-30 درصد محدودیت كالری (دریافت تقریباً 1800 كیلو كالری در روز)، هیپوگلیسمی را بدون افزایش كتونوری(وجود مواد ستنی در ادرار) بهبود می بخشد. بنابراین در زنانی كه BMI(نمایه ی توده ی بدنی) بالای 30 دارند، محدودیت متوسط كالری مفید است.
ورزش منظم هوازی، به خصوص بعد از غذا، به كنترل قند  كمك می كند. انجام پیاده روی توصیه می شود. در GDM ورزشی مفید است كه بالاتنه را درگیر كند و به پایین تنه فشار نیاورد.
اگر قند  با این اقدامات كنترل نشود، انسولین تزریقی مورد نیاز است. فقط انسولین مصرفی باید از نوع انسانی باشد تا از احتمال تشكیل آنتی بادی- انسولین در مادر و جنین جلوگیری شود.
بعد از زایمان تقریباً 90 درصد زنان مبتلا به GDM به حالت طبیعی برمی گردند، ولی با این حال این زنان بعداً تا 60 درصد احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 را دارند كه البته این احتمال با نرمال نگاه داشتن وزن كاهش می یابد.
زنانی كه مبتلا به GDM می شوند، 6هفته بعد از زایمان باید به منظور تشخیص دیابت، غربالگری شوند.
چه عواملی باعث ایجاد دیابت حاملگی می شود؟
تغییرات هورمونی و وزن گیری بخشی از یک حاملگی سالم است. اما هر دوی این موارد کار بدن را برای افزایش دان هورمونی به نام انسولین مشکل می نماید. وقتی این اتفاق بیفتد بدن شما انرژیی را که نیاز دارد از غذا دریافت نمی نماید.
خطر ابتلا به دیابت حاملگی چقدر است؟
برای دانستن خطر دیابت حاملگی، هر یک از آیتم هایی را که با شما تناسب دارد علامت بزنید. و در اولین ویزیت برای مراقبتهای بارداری با پزشک خود مشورت کنید.
 - من برادر، خواهر یا والدی مبتلا به دیابت دارم.
- من بالای 25 سال سن دارم
- من اضافه وزن دارم
- من قبلاً سابقه دیابت حاملگی داشته ام یا حداقل یک کودک بیش از 5/4 کیلو گرم به دنیا آورده ام.
- به من گفته شده که دچار حالت پیش دیابتی هستم، که در آن قند  بیش از حد طبیعی است ولی آنقدر زیاد نیست که مبتلا به دیابت باشم.  (نامهای دیگر برای این حالت: تست تحمل گلوکز مختل یا قند ناشتای مختل است).
 اگر هر یک از موارد بالا را علامت زده اید، از کارشناسان بهداشتی بخواهید که آزمایشات مربوط به دیابت حاملگی را انجام دهند.
اگر اضافه وزن دارید، قبلاً دیابت حاملگی داشته اید، سابقه خانوادگی قوی برای دیابت دارید یا در ادرارتان قند قابل مشاهده است، در خطر زیادی هستید.
اگر یکی یا بیشتر از عوامل خطر را علامت زده اید، در خطر متوسط هستید.
اگر هیچ یک از عوامل خطر را علامت نزده اید، در خطر کمی هستید.
 چه وقت باید برای دیابت حاملگی بررسی شوم؟
بستگی به عوامل خطری که دارید، پزشکتان تصمیم می گیرد چه زمانی برای دیابت بررسی شوید.
- اگر در خطر زیاد باشید، سطح قند  شما باید در اولین ویزیت برای مراقبتهای بارداری
 اندازه گیری شود. اگر نتایج آزمایشات شما طبیعی باشد، دوباره  بین هفته 24 تا 28 بارداری خود باید بررسی شوید.
- اگر در خطر متوسط هستید باید بین هفته 24 تا 28 بارداری تست را انجام دهید.
- اگر در خطر کمی هستید، پزشکتان تصمیم می گیرد که نیازی به انجام آزمایش ندارید.
دیابت حاملگی چگونه تشخیص داد می شود؟
کارشناسان بهداشتی سطح قند خون شما را اندازه گیری خواهند کرد. بسته به میزان خطر شما و نتایج آزمایشات ممکن است، لازم شود یک یا چند آزمایش زیر را انجام دهید.
آزمایش قند خون ناشتا یا آزمایش تصادفی قند خون:
پزشک ممکن است قند خون شما را با استفاده از آزمایشی به نام قند خون ناشتا اندازه گیری نماید. قبل از انجام این آزمایش پزشک از شما خواهد خواست که ناشتا باشید، که به معنای این است که شما پیش از انجام آزمایش نباید چیزی به جز آب بخورید و بیاشامید. یا ممکن است پزشک در هر ساعتی از روز قند خون شما را اندازه گیری نماید که به آن آزمایش تصادفی قند خون گفته می شود.
این آزمایشات می توانند، بعضی از افراد مبتلا به دیابت حاملگی را شناسایی نمایند. اما برای اطمینان از اینکه دیابت حاملگی تشخیص داده نشده، باقی نمانده است نیاز به آزمایشات دیگری است.

---

آزمایش غربالگری پاسخ به قند
در این آزمایش شما یک نوشابه قند دار مصرف می کنید و یک ساعت بعد قند خون خود را اندازه گیری می نمایید. این آزمایش می تواند در هر ساعتی از روز انجام شود. اگر نتایج بیش از حد طبیعی باشند، ممکن است نیاز به آزمایشات دیگری داشته باشید.
تست تحمل خوراکی قند
برای انجام این آزمایش کارشناس بهداشتی راهنمایی های لازم را به شما می کند. حداقل سه روز قبل از انجام این آزمایش باید غذای طبیعی بخورید. سپس حداقل 8 ساعت قبل از انجام آزمایش هیچ چیزی نمی خورید.
کارشناس بهداشتی قند خون شما را پیش از انجام آزمایش اندازه گیری می کند. سپس یک نوشابه قند دار میل می کنید